Ο Νευροπαθητικός Πόνος ορίζεται από το Διεθνή Οργανισμό Μελέτης του Πόνου (IASP) ως ο πόνος που προκαλείται από βλάβη ή νόσο του Σωματοαισθητικού Νευρικού Συστήματος:        

Ο περιφερικός νευροπαθητικός πόνος προκαλείται από πρωτογενή βλάβη του Περιφερικού Νευρικού Συστήματος. Στα αίτια του περιφερικού νευροπαθητικού πόνου περιλαμβάνονται

O κεντρικός νευροπαθητικός πόνος προέρχεται από το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα. Στα αίτια του κεντρικού νευροπαθητικού πόνου περιλαμβάνονται:

Ο νευροπαθητικός πόνος είναι ένα κλινικό σύμπτωμα, το οποίο απαιτεί την παρουσία μιας σαφούς βλάβης ή νόσου που να πληρεί συγκεκριμένα νευρολογικά διαγνωστικά κριτήρια.

 

Ο νευροπαθητικός πόνος είναι πολύ συχνός, συμπέρασμα που προκύπτει από μελέτες σε διεθνές επίπεδο καταγράφοντας επιπολασμό της τάξεως του 7%.

Η επώδυνη διαβητική περιφερική νευροπάθεια και η μεθερπητική νευραλγία είναι δύο από τις πλέον κοινές μορφές νευροπαθητικού πόνου. Υπολογίζεται ότι ένα ποσοστό 11-26% των ασθενών με διαβήτη αναπτύσσουν επώδυνη διαβητική περιφερική νευροπάθεια. Μεταξύ των ασθενών με χρόνια οσφυαλγία, το 37% υπολογίζεται ότι εμφανίζει νευροπαθητικό πόνο. Ο νευροπαθητικός πόνος εμφανίζεται στο ένα τρίτο των ασθενών με καρκίνο, επηρεάζει το 8% των ασθενών μετά από αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο και το 75% των ασθενών με βλάβη του νωτιαίου μυελού.

 

Οι ασθενείς τυπικά έμφανίζουν «παράδοξες» αισθητικές αντιλήψεις με τον πόνο ως κυρίαρχο σύμπτωμα σε συνδυασμό με ελαττωμένες αισθήσεις προκαλούμενες από τη βλάβη. Η συνύπαρξη σημείων υπερευαισθησίας και υποευαισθησίας είναι κοινές στις νευρολογικές διαταραχές. Αντιθέτως, ο πόνος ως υποκειμενικό αισθητικό σύμπτωμα δεν είναι ορατός, είναι δύσκολο να μετρηθεί και εμπεριέχει ψυχολογικά και συναισθηματικά συστατικά.

 

Το σύνδρομο νευροπαθητικού πόνου συνήθως αποτελείται από ένα συνδυασμό:

 

Τα συμπτώματα περιγράφονται από τον ασθενή ως τρύπημα, κάψιμο, σουβλιά, μούδιασμα ή αίσθημα ηλεκτρικού ρεύματος.
Μπορεί να είναι:

 

 

Οι ασθενείς με νευροπαθητικό πόνο συχνά εμφανίζουν:

 

Απαιτείται προσεκτική λήψη του ιστορικού του ασθενή, ολοκληρωμένη Νευρολογική εκτίμηση και όπου χρειάζεται διενέργεια αιματολογικών, βιοχημικών και απεικονιστικών εξετάσεων. Στόχος είναι:

από τον πόνο

 

Αξίζει να σημειωθεί ότι η θεραπεία του Νευροπαθητικού Πόνου αποτελεί πρόκληση για την επιστημονική κοινότητα καθώς πρόκειται για ένα πεδίο που τα τελευταία μόλις χρόνια γίνεται προσπάθεια για την πλήρη κατανόηση των υποκείμενων μηχανισμών πρόκλησης του πόνου αλλά και γιατί η θεραπεία του απαιτεί εξατομίκευση. Χρησιμοποιούνται από του στόματος  φαρμακευτικά σκευάσματα ανάλογα με το είδος της πάθησης ενώ προτείνονται οι επεμβατικές θεραπείες έγχυσης φαρμάκων και η χρήση νεότερων επεμβατικών θεραπειών νευροδιέγερσης ανάλογα με το είδος της πάθησης.

 

Το πιο σημαντικό εντούτοις, παραμένει η σωστή διάγνωση και η εξατομίκευση της θεραπείας που σε όλες τις περιπτώσεις επιβάλλεται να λαμβάνει υπόψιν όχι μόνο το είδος της πάθησης αλλά και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε ασθενή.

Σύμπτωμα και ψυχισμός
Ο άρρηκτος δεσμός μεταξύ σώματος και ψυχισμού υποδεικνύει την αναγκαιότητα σε κάθε κλινική πρακτική, να δίνεται η δυνατότητα στον ασθενή να μιλήσει. Να καταθέσει δηλαδή την δική του εμπειρία, να εκθέσει το δικό του μοναδικό τρόπο διασύνδεσης του ασυνειδήτου με το σώμα που πάσχει.
Από κλινικές περιπτώσεις και ευρήματα κλινικών μελετών γνωρίζουμε ότι το σωματικό σύμπτωμα, ιδιαίτερα σε ότι αφορά το χρόνιο πόνο, είναι συνδεδεμένο με τον ψυχισμό του ασθενούς και έχει άμεσο αντίκτυπο στην ποιότητα ζωής του ασθενούς και στις σχέσεις του με το οικογενειακό, φιλικό και εργασιακό περιβάλλον.
Πολλές φορές οι ασθενείς αργούν να απευθυνθούν στον ειδικό και να αναζητήσουν λύσεις. Φτάνει λοιπόν η στιγμή που ένα σωματικό σύμπτωμα το οποίο δεν αντιμετωπίστηκε όπως έπρεπε αναπόφευκτα να οδηγήσει σε χρονιότητα, η οποία θα επιβαρύνει συναισθηματικά τον ασθενή, μέσα από ένα φαύλο κύκλο άγχους, κατάθλιψης, διαταραχών ύπνου και τελικά, επιδείνωση του σωματικού συμπτώματος. Όλοι μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ο πόνος δεν είναι αντικειμενικά μετρήσιμος.
Πρόκειται για μια υποκειμενική εμπειρία καθώς ο πόνος είναι άμεσα συνδεδεμένος με την απόλαυση του σώματος. Υπάρχουν λοιπόν πολλές περιπτώσεις όπου η φαρμακευτική αγωγή δεν επαρκεί και σε αυτό το σημείο θεωρείται επιβεβλημένη η ψυχολογική παρέμβαση.

Για όλους τους παραπάνω λόγους και λόγω της αποδεδειγμένης σχέσης που υπάρχει μεταξύ σώματος, συμπτώματος και ψυχισμού, στο χώρο μας δίδεται η δυνατότητα της ψυχολογικής παρέμβασης από την εξωτερική συνεργάτιδα κ. Βάμβουκα Μαρία, κλινική ψυχολόγο, όπου λαμβάνοντας υπόψιν το ιατρικό ιστορικό του ασθενή, δίδεται η δυνατότητα της ψυχολογικής προσέγγισης, όπου αυτό κρίνεται απαραίτητο, με στόχο τη βέλτιστη δυνατή θεραπεία.

Ο Βελονισμός είναι μία από τις αρχαιότερες θεραπευτικές τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν στον πλανήτη. Πρόκειται για μία πανάρχαια θεραπευτική μεθοδολογία, η οποία χρησιμοποιείται και σήμερα, έχοντας υποστεί με την πάροδο των αιώνων πολλές τροποποιήσεις και βελτιώσεις. Έχει τις ρίζες της στην αρχαία Κίνα και στηρίζεται στην παρατήρηση ότι στη λειτουργία του ανθρώπινου σώματος σημαντικό ρόλο παίζουν μερικοί ενεργειακοί δρόμοι που σχετίζονται με τις διαδρομές βασικών νεύρων ή ομάδων νευρώνων. Στη διαδρομή τους, υπάρχουν μερικά σημεία στα οποία, επεμβαίνοντας με μηχανικό ερεθισμό, εισάγοντας βελόνες από το δέρμα, βελτιώνουμε τη διαταραγμένη ροή της ενέργειας με θεραπευτικό αποτέλεσμα.

 

Ο Βελονισμός έχει καθιερωθεί διεθνώς σαν ένα ολοκληρωμένο θεραπευτικό σύστημα. Στερείται παρενεργειών και είναι εντελώς ακίνδυνος όταν εφαρμόζεται από σωστά εκπαιδευμένους ιατρούς που αυστηρά τηρούν τους κανόνες εφαρμογής του. Iδιαίτερα λεπτές βελόνες τοποθετούνται σε ειδικά σημεία του σώματος, γνωστά σαν «σημεία βελονισμού». Οι βελόνες που χρησιμοποιούνται είναι ατομικές και καταστρέφονται μετά τη χρήση.

 

Οι ενδείξεις του Βελονισμού αναφέρονται αναλυτικά από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (W.H.O.) Chronicle 34,249,1980). Ο Βελονισμός εφαρμόζεται μόνος ή σε συνδυασμό με φαρμακοθεραπεία, πάντα κατά την κρίση του ιατρού που αναλαμβάνει και την ευθύνη όλης της αγωγής. Σκοπός είναι:

 

 

Είναι πλέον αναμφίβολο ότι όλο και περισσότερο συχνά, ο βελονισμός βρίσκει απήχηση στις αναπτυγμένες δυτικές κοινωνίες ανάμεσα στους κύκλους της επιστημονικής κοινότητας. Το 64% των Αμερικανικών Πανεπιστημίων Ιατρικής περιλαμβάνουν το βελονισμό στο πρόγραμμα εκπαίδευσης των φοιτητών ιατρικής. Τα τελευταία χρόνια έχουν γραφτεί σε δυτικά περιοδικά πάνω από 5.000 ιατρικές μελέτες που αφορούν στο Βελονισμό. Ο όγκος των εργασιών που εκπονούνται με αυστηρά επιστημονικά και μεθοδολογικά κριτήρια καθημερινά μεγαλώνει, με αποτέλεσμα την πληρέστερη στατιστική καταγραφή της αποτελεσματικότητας του βελονισμού. Η πρόοδος της νευροφυσιολογίας και νευροφαρμακολογίας και η ανάπτυξη νέων τεχνικών απεικόνισης, δείχνουν τα όρια της μεθόδου. Καταγράφονται οι ενδείξεις, αντενδείξεις και παρενέργειες του βελονισμού και θεσπίζονται αυστηροί κανόνες ως προς τη θεραπευτική διαδικασία. Σήμερα, η επιστημονική θεώρηση του βελονισμού επιτρέπει στους ιατρούς να εφαρμόσουν βελονισμό βασισμένοι σε σύγχρονες τεχνικές.

 

Η Ελληνική Πολιτεία με αποφάσεις του Υπουργείου Υγείας – Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων «…δέχεται τον Βελονισμό ως μία μέθοδο θεραπείας η οποία εφαρμόζεται μόνο από ιατρούς…» (Αρ. Πρωτ. Υ7/οικ./4270/25-6-96), και συμπληρώνει ότι «…η εφαρμογή του Βελονισμού πρέπει να γίνεται αποκλειστικά από ιατρούς που διαθέτουν εμπειρία και έχουν εκπαιδευθεί στην Βελονοθεραπεία…» (574/Α4/1191/21-2-1980).